თავისუფლება ვერ მოიპოვება პასუხისმგებლობის გარეშე. უფრო მეტიც, ყველაზე დიდი თავისუფლება პასუხისმგებლობიანი დამოკიდებულებით არის განპირობებული. ერთ-ერთი ფორმა კორპორაციული პასუხისმგებლობაა, როცა ბიზნესმა თავისი წონადი სიტყვა უნდა თქვას ქვეყანაში ადამიანის უფლებების დაცვის, სიღარიბის აღმოფხვრის, განათლება-განვითარების გზაზე.

"ეს ხომ მოსკოვიდან დასმული ხელისუფლებაა! ერთმა უკრაინელმა, ჩემმა მეგობარმა, ბლოგერმა ძალიან კარგად მითხრა ერთი რამ. ვსაუბრობდით და მე ჩემს ქართველობაზე და ქართველებზე ყოველთვის სიამაყით ვსაუბრობ და პატარა შენიშვნა მომცა, რაზეც პასუხის გაცემა გამიჭირდა. რა მითხრა იცით ? ასეთი მაგრები რომ იყოთ ქართველები, ხელისუფლებაში პრორუსული ძალა არ გეყოლებოდათო, გავხედე და ვერაფერი ვუთხარი, რადგან მოკლე, მარტივი და მწარე სიმართლე მითხრა".

ჩვენ წინა წერილებში ვწერდით, რომ იუსტიციის სამინისტროს მმართველობის სფეროში მოქმედი სახელმწიფო საქვეუწყებო დაწესებულების - სპეციალური პენიტენციური სამსახურის ადგილობრივი საბჭოები პატიმრების ვადაზე ადრე გათავისუფლებასა და სასჯელის მოუხდელი ნაწილის უფრო მსუბუქი სასჯელით შეცვლის თაობაზე, ტრაფარეტულად იღებენ ერთი და იგივე მიკერძოებულ გადაწყვეტილებებს, პატიმრების საუკეთესო ინტერესების გაუთვალისწინებლად, რითაც მსჯავრდებულებს ფიზიკურ,,ტანჯვას" აყენებენ და ეწინააღმდეგებიან კანონს. ასევე გაუწყებდით, რომ არსებობს გონივრული ეჭვი, რომ ადგილობრივი საბჭოები, რიგ შემთხვევებში, მაღალი იერარქების მითითებების გარეშე გადაწყვეტილებებს ვერ იღებენ. ჩვენ გაგაცანით ყოფილი სახალხო დამცველისა და იურისტების ნაწილის მოსაზრებები, რომლებიც პირდაპირ აცხადებენ, რომ ადგილობრივი საბჭოები გაუგებარ, მიკერძოებულ და დაუსაბუთებელ გადაწყვეტილებებს იღებენ, გაუმართავად და არათანმიმდევრულად მუშაობენ.

ჩვენ წინა წერილებში გაუწყებდით, რომ სპეციალური პენიტენციური სამსახურის ადგილობრივი საბჭოები პატიმრების უმეტესობას ვადაზე ადრე გათავისუფლებასა და სასჯელის მოუხდელი ნაწილის უფრო მსუბუქი სასჯელით შეცვლაზე, უმეტეს შემთხვევებში, დაუსაბუთებელ უარს ეუბნებიან, თავიდან იშორებენ, რითაც უხეშად არღვევენ მათ კანონიერ უფლებებს. დიახ, იურისტების ნაწილის აზრით, ამგვარი მიდგომა და პრაქტიკა ეწინააღმდეგება კანონს, იგივე სისხლის სამართლის კოდექსის 39-ე მუხლს, რომლის თანახმადაც, სასჯელის მიზანი სამართლიანობის აღდგენა, ახალი დანაშაულის თავიდან აცილება და დამნაშავის რესოციალიზაციაა. ამ და სხვა საკითხებზე ,,ufleba ge" იურისტს, უფლებადამცველ, ალექსანდრე კობაიძეს ესაუბრა.

ჩვენ წინა წერილებში ვწერდით, რომ პატიმრების ვადაზე ადრე გათავისუფლების პროცედურები გაუმართავი და არათანმიმდევრულია - სპეციალური პენიტენციური სამსახურის ადგილობრივი საბჭოები პატიმრებს ვადაზე ადრე გათავისუფლებასა და სასჯელის მოუხდელი ნაწილის უფრო მსუბუქი სასჯელით შეცვლაზე უმეტეს შემთხვევაში დაუსაბუთებელ უარს ეუბნებიან, მეტიც, სასამართლო გადაწყვეტილებების მიუხედავად არ ათავისუფლებენ და მსგავსი ქცევით ადგილობრივი საბჭოები უპატივცემულობას გამოხატავენ სასამართლოს მიმართ, რაც პირდაპირ საფრთხეს უქმნის სამართლებრივი სახელმწიფოსა და კანონის უზენაესობის კონსტიტუციურ პრინციპს.

ჩვენს წინა წერილში სათაურით ,,პატიმრების ვადაზე ადრე გათავისუფლების პროცედურები გაუმართავი და არათანმიმდევრულია" დაგპირდით, რომ მომდევნო სტატიაში მოგახსენებდით იუსტიციის სამინისტროს მმართველობის სფეროში მოქმედი სახელმწიფო საქვეუწყებო დაწესებულების - სპეციალური პენიტენციური სამსახურის ადგილობრივი საბჭოების მხრიდან პატიმრების ვადაზე ადრე გათავისუფლებისა და სასჯელის მოუხდელი ნაწილის უფრო მსუბუქი სასჯელით შეცვლის შესახებ გაუგებარ და მიკერძოებულ გადაწყვეტილებებზე. ასევე საბჭოს მხრიდან მსჯავრდებულების მიმართ არაჰუმანურ მიდგომებსა, მათი კანონიერი უფლებების შელახვის ფაქტებსა და სასამართლო გადაწყვეტილებების მიუხედავად პატიმრების არ გათავისუფლების ფაქტებზე. გთავაზობთ ერთი კონკრეტული პატიმრის საქმეს, რომელმაც ადგილობრივ საბჭოს არაერთი სასამართლო პროცესი მოუგო, თუმცა შედეგი ნულის ტოლია...

ევროპის საბჭოს ყოველწლიური ანგარიშის მიხედვით, პატიმრების რაოდენობით საქართველო ევროსაბჭოს ქვეყნებში მეორე ადგილზეა. სტატისტიკა აჩვენებს, რომ საქართველოში ყველაზე ხშირი ნარკოდანაშაულია და თითქმის ყოველი მეოთხე პატიმარი სწორედ ამ დანაშაულისთვის იხდის სასჯელს, მეორე ადგილზეა ძარცვა, მესამეზე კი ფინანსური დანაშაული. საქართველოს მაჩვენებელი მაღალია პატიმრობის ხანგრძლივობის კუთხითაც. კვლევის პერიოდში, პატიმრობის საშუალო ხანგრძლივობა ევროპის ქვეყნებში საშუალოდ რვა-ნახევარი თვე იყო, საქართველოში კი 14 თვე.